Welkom bij mijn nieuws, waar ik graag een onderwerp aansnijd dat mij persoonlijk raakt: arbeidsongeschiktheid en de Impact van de Inkomensvoorziening Volledig Arbeidsongeschikten (IVA). Als ervaringsdeskundige heb ik zelf de harde realiteit van arbeidsongeschiktheid ervaren als gevolg van drie foutieve operaties. Deze onverwachte wending in mijn leven heeft me gevangen gezet in de IVA, en ik voel me niet gesteund door het UWV. Het is van cruciaal belang dat we aandacht schenken aan mensen in een IVA-uitkering en samen werken aan een betere toekomst. Laten we die sociale bubbel doorbreken en mensen niet langer isoleren. Het feit dat we “ziek” zijn, is al erg genoeg.
Het onzichtbare karakter van arbeidsongeschiktheid
Arbeidsongeschiktheid is een uitdaging op zich. Voor de buitenwereld lijken we misschien gezond en normaal, maar achter die façade ervaren we dagelijks de beperkingen en pijn die ons tegenhouden om volledig deel te nemen aan het arbeidsproces. Het is een onzichtbare gevangenis die ons beperkt in onze mogelijkheden en kansen op een betere toekomst.
De IVA: Een dubbelzijdig zwaard
De IVA zou een vangnet moeten zijn voor mensen zoals ik, die niet kunnen werken als gevolg van ernstige arbeidsongeschiktheid. Maar helaas voelt het vaak als een beklemmende greep die ons vasthoudt zonder enige perspectieven. Het gebrek aan steun en begrip vanuit het UWV voegt alleen maar toe aan het gevoel van isolatie en hopeloosheid. We verdienen beter dan dit.
De oproep voor verandering
Het is tijd om de spotlight te werpen op de realiteit van mensen in een IVA-uitkering. We moeten streven naar een betere toekomst, waarin we niet langer worden genegeerd of geïsoleerd. Het is van cruciaal belang dat we onze stem laten horen en druk uitoefenen op de juiste instanties om veranderingen teweeg te brengen.
Het doorbreken van de sociale bubbel
Arbeidsongeschiktheid mag geen reden zijn om iemand te isoleren. In plaats daarvan moeten we werken aan inclusiviteit en begrip. Laten we een gemeenschap creëren waarin mensen in een IVA-uitkering zich gesteund voelen en waarin ze de kans krijgen om hun waarde te tonen, ondanks hun beperkingen. Samen kunnen we die sociale bubbel doorbreken en een omgeving van acceptatie en empowerment creëren.
Conclusie, IVA werkt niet zoals ik zou willen werken
Arbeidsongeschiktheid is een uitdaging die velen van ons onverwachts kunnen treffen. Het is tijd om de IVA en de situatie van mensen in een IVA-uitkering onder de aandacht te brengen. We hebben recht op een betere toekomst, waarin we niet worden beperkt door onze beperkingen, maar juist worden gewaardeerd om onze potentie en mogelijkheden. Laten we streven naar een inclusieve samenleving waarin iedereen, ongeacht zijn of haar gezondheidssituatie, kan bijdragen en bloeien.
Samen kunnen we verandering bewerkstelligen en een betere toekomst creëren voor alle arbeidsongeschikten in de IVA.
Dit was mijn persoonlijke verhaal en oproep voor verandering. Bedankt voor het lezen en laten we samen bouwen aan een meer inclusieve wereld.
Met vriendelijke groet,
Dennie van Buuren
